छब्बी जनवरी दे ब्हानें कुशल कुमार होरां पचांह् रैह्णे दी गल छेड़ी थी कनै अपणिया खड्डी दी हालत कवता दे जरिएं साम्ह्णै रखी थी. इसा कवता पढ़ी नै तेज कुमार सेठी होरां धर्मशाळा दिया चराना खड्डी पर नजर पाई कनै इक्की किस्मा दा चराना दा इतिहास ई लिखी ता. लया पढ़ा एह कवता
मैं चुरान,
मैं खड्ड चुरान,
मेरी सुणा कहाणी,
कुत्थु ते उसरी किञ्या पसरी जुगां जुगां पुराणी.
जिं:ञ्यां शिव-जटां ते उतरी गंगा बणी सुराणी,
तीञ्यां शिवां दीयां अलकां-धौळाधारा दी मैं राणी.
त्रीयूण्डे दे बक्खे ते उगमी थल्लैं आई र:ई चो:ह्लैं,
मस्त मळंगी,
छाळीं भरदी,
ऊछळी टो:हलैं टो:हलैं.
छू:त्ता भागसुये दा छ:रू:हड़ा होई हऊं पवित्र,
ट:हुये दे द्राड़ैं, पई उच्छाड़ैं, मेरे करतब वचित्र.
कुल्हां मेरियां जाई चेलियां पूज्जी गईयां स्कोहैं,
सग्गैं धान्नां,
निकळै सोन्ना,जित्थु मेरा पाणी छो:ऐं.
अक्खैं बक्खैं अणमुक्क ब:हरड़े चुगदे गाईं-डंगरे,
हच्छियां आळीं,
मा:रन छाळीं,
बच्चे घभरु तगड़े.
हाखीं- फौरीया,
पौंदी चोरीया,
कन्नैं दिन्दी तोड़ी तान,
बस इक्को बुराई,
लई जान्दी रु:ड़ाई क:ड्ढी लैन्दी प्राण.
जाह्लु पौन्दा मुन्ज्जो बौळ तां मैं करदी छ्च्छळ-छौळ,
होई जान्दी तौळ-बतौळ, कन्नैं गा:ही
दिन्दी गा:ह्ण.
ईञ्यां धौळिया धारा दी मैं जाई,लोक बोलदे मुन्ज्जो "माई",
पर दिक्खी नै मेरी काण, लोकां रखीता नां "चुरान".
हजारां बीत्ती गये साल, मेरा रिह्या ओहियो ही हाल,
लोक भी खुश हाल,
मैं वि नी छड्डी अपणी चाल.
औन्दीयां रहीयां वहारां, कई बदलोई गईयां सरकारां,
भणै आई अन्ग्रेजी सरकार, तिसा नी कीती छेड़-छाड़.
जिञ्यां देश होएया आजाद, मुन्ज्जो आया बड़ा सुआद,
मैं सां- सां गाये गीत, सोचूं पूरी होणी मेरी मुराद.
बखत लगा बदलोणा,
डवलप्मैंट लग्गी पई होणा,
सड़कां लगी पईयां खणोणा, मेरे परा:लैं पुळ लग्गे चनॊणा.
मेरे सैळां-पत्थरां लगे खो:ह्णा, कनैं रेता लग्गे ढोणा.
लोक्कां रोक्की लैये समसाण, तित्थु चिणी ते मकान,
मैं तां लगी पई नडरोणा, मेरा तां साह लगा घटोणा.
न तां टो:ह्लां दे रहे नसाण, मेरीयां आळीं पिया सुकाण,
बिहारीयां दीयां झोंपड़-पट्टीयां, भरी ती मैं इन्हां दीयां ट्ट्टीयां,
लाई ते गुं:हासरे दे घड़ग़ार, कनैं प्लास्टके दे अम्भार,
मैं तां रोआ दी डार-डार, हऊं कै:दी धौलाधारा दी राणी?
मैं कै:दी शिवजीयां दीयां अलकां ते उतरी?
मैं कैत पाणा भागसुये दा पाणी?
ह्ण मैं किञ्यां सां- सां गाणा गान?
भाई साहब
ReplyDeleteबोह्त बधिया कवता.
चुरान्ना दा दुख ... साँ -साँ नीं गाई सकणे दा दुख...
प्हाड़ी भासा दी असली मिठास ....मुहावरे...कविता तियैं
तुसाँ जो मुबारकाँ
चुरान खड्डा दी कहाणी। तेज जी दी जुबानी। भागसुये दा पाणी अंदरे ते सेड़ी गिया। असां अज भी तिनां नूंहा दे गीतां गांदे सौरयां जिनांदी बळियां पाणीये ताएं दित्तियां थियां। अज तिस पाणिये दा कुई मुल नी रिह्या। क्या जीणे अगें बधणे ताएं चुरानां दी बळी जरूरी है।
ReplyDelete