Saturday, January 19, 2013
Sunday, January 6, 2013
शरमिंदा है।
वैसे बड़ी ही मैली है असां दी चादर।
पर एह गुनाह! ऐह जख्म!
लोक सड़कां पर हन पर कोई रस्ता नी है। मोमबत्तीयां ते अन्हेरा
बड़ा गैहरा है।
पहाड़ी दयार भी शरमिंदा है।
तिजो ने क्या गलाणा
तैं खरा किता चली गई
असां सारे गुनाहगार हन
एह् धर्म, संस्कार, सभ्यतां
सब गुनाहगार हन
इना सदियां खर्च कितीयां
त इक जणास बणी
जेड़ी नीठीया मुंडिया चलदी
जिसा दा तन,मन, आत्मा
सारा वजूद इकी मुठी च कैद है
तू है कुण,
तू थी कुण,
द्रोंपतियां ताएं भगवाने जो ओणा पिया
सीता जो भगवाने दे बावजूद
अगी ते बचणे ते बाद
धरती च समाणा पिया
हल्या जो पत्थर बणना पिया
अज भी जमणे ते पैहलें मरना पोआ दा
जेड़ा गुनाह कोई जणास किली नी करी सकदी
तिस ताएं भी दुनिया ते पत्थरां खायी मरना पोआ दा
तैं शायद पढ़या होणा
कबीर गलाई गिया
साधु ऐह् मुरदों का गांव
मुड़दयां ते क्या मेद
इकी मरदे तांए जनाना होंदी क्या?
तैं भी अपणिया इसा छोटिया उमरा च ही
कई बरी घूरने वालीयां आखीं च दिखया होणा
जे बची जांदी ता
सुआलां पुच्छी-पुच्छी
तू असां ही मारी देणी थी
असां जेड़े मोमबतीयां लई फिरा दे
कन्ने फांसी मंगा दे
पर असां दे अंदरले डंगरे जो
कुण फांसी दिंगा
जेड़ा बारां-तुहारां बंदे मातरम
तू चीज बड़ी है मस्त-मस्त दी माळा
रोज ही जपदा
जनानां अंदरलिया इसा जनाना जो भी
कुण समझाये
तू नदी है कोई खू नी
इनां गंदया मीनकां
दियां छाळीं ते बड़ी ऊप्पर है
कुशल कुमार
Subscribe to:
Posts (Atom)